بهینه سازی طراحی
همواره در ساخت قطعات استحکام بالاتر، وزن کمتر و قیمت کمتر مد نظر سازندگان در جهان بوده است. امروزه با ارائه شدن روش های ساخت بدون محدودیت در هندسه همچون Additive Manufacturing سبب شده است تا رویای طراحان به واقیعت مبدل شود. بهینه سازی طراحی یا TOPOLOGY OPTIMIZATION یکی از روش های کاربردی در جهت ساخت قطعات با هندسه جدید و خواص مکانیکی بهتر است. روش های بهینه سازی توپولوژی مشکل توزیع مواد را برای تولید یک توپولوژی بهینه حل می‌کند. به طور معمول هر المان محدود در دامنه طراحی به عنوان یک متغیر طراحی تعریف می‌شود و اجازه می‌دهد تا یک تغییر در تراکم ایجاد شود. معمولاً از روشهای بهینه سازی توپولوژی برای مقابله با مشکلات طراحی عملی با فرآیندهای تولید سنتی، مانند ریخته‌گری و ماشینکاری استفاده می‌شود. فرآیندهایی که بخشی از آن با حذف مواد تولید می‌شود، می‌توانند به عنوان فرآیندهای تفریق کننده و فرآیندهای تولید قطعات توسط قالب، به عنوان فرآیندهای سازنده توصیف شوند. این رویکردها محدودیت‌های تولید قابل توجهی دارند که در مرحله ی طراحی باید مورد توجه قرار گیرند تا از یک طرح امکان پذیر اطمینان حاصل شود. به عنوان مثال، نیاز به دسترسی به ابزار در صورت ماشینکاری یا در صورت نیاز به برداشتن قسمت از قالب در مورد ریخته گری یا قالب. این محدودیت‌ها تحقق فیزیکی توپولوژی مطلوب را محدود می‌کند و بین آن ها باید یک توازن در جهت بهینه بودن و سهولت ساخت ایجاد شود. به طور معمول این محدودیت ها یا با محدود کردن توپولوژی به طرح های ممکن، یا سپس با ساده سازی بهینه سازی نامشخص در بهینه سازی واقعی قرار می گیرند. حالت اول معمولاً ارجح تر است، اما همه محدودیت‌ها را نمی‌توان به راحتی در فرآیند بهینه سازی وارد کرد.
تماس با مدیر بازرگانی